blandzia - komentarze
Smutno mi. Na tym powinnam skończyć… ale nie, nigdy nie piszę jako notki jednego zdania. Nie będę wyjaśniać czemu mi smutno, to przecież nieważne i szczerze nikogo nie obchodzi. Smutno mi w innym odcieniu smutku, nie tak, że się załamałam, lecz inaczej. Odrobina złości zmieszana z szczyptą żalu, troszkę gniewu, łyżeczka niepewności i ból wewnętrzny spowodowany tłamszeniem tego wszystkiego w środku. Ktoś kiedyś powiedział, że powinniśmy wiedzieć, które mosty przekroczyć, a które spalić. A ja? Widać nie wiem… . Wszystko jest takie drażniące, aż w pewnym momencie, jak nakazuje „Hakuna matata” , chętnie powiedziałabym nie, usiadła na krawężniku i siedziała, miała wszystko w dupie. Nie wiem, czemu tak nie potrafię. Wokół tyle ludzi… zawsze byłam pewna, że oni naprawdę są. A teraz mam wątpliwości. Bo właściwie jestem tylko jedną z wielu osób, od jakiejkolwiek strony patrzeć. Jeden człowiek, w te czy we w te, co to za różnica? No właśnie. Przyznajcie sami, że dla świata żadna. I chodź tyle osób otacza, chodź wiem, że mam wspaniałych przyjaciół, to poczułam się okropnie samotna. Zrozumiałam; sama toczę tą walkę zwaną mym życiem, nikt jej za mnie nie stoczy… . Wiecie co? Właśnie sobie zdałam sprawę z tego, że płaczę pisząc to, jakbym wraz z słowami wylewała to co musze z siebie wyrzucić. Nieważne. Jest mi po prostu źle. Nie, żebym narzekała, albo żaliła się. Po prostu źle i smutno. Ale przecież Blanda nie człowiek, nie ma smutku, nie ma uczuć nie ma emocji. To przecież tylko taki ktoś kto chodzi gdzieś tam po świecie i pisze tego bloga. To taki NIKT, który kiedyś wierzył, że coś może…
tiwiesz
może i dla wiata jeden człowiek nic nie znaczy, ale czymże jest wiat?? w jednej z bajek dla dzieci bohaterka piewa:Monika
Aha, to pisałam ja- Monika... bo jak zwykle mam problemy z dodawaniem u Ciebie komentarzy :P...Wcale nie jestes nikim... jestes wspaniała i mšdrš osóbkš... bardzo wrażliwa i o wielkim serduchu :). ja tez mam czasem takie dni, kiedy wydaje mi sie, ze jestem sama w wielkim tłumie... uczucia się we mnie kłebia, a ja choć chciałabym krzyczeć, to nie umiem... bedzie dobrze słonko ;*
Ania